در نخستین دوره آموزش روزنامه نگاری ایران (نیمسال اول 1335) که من (مولف این تاریخ آنلاین) هم یکی از شاگردان آن دوره بودم، علاوه بر دروس «خبرگیری»، «خبرنویسی»، «ادیت و تیتر نویسی»، «فیچر نویسی»، «مقاله = نظر نویسی»، «صفحه آرایی»، «غلط گیری و علامات ویژه اش»، «فتوژورنالیسم»، «آشنایی به نوع و فونت حروف، چاپ و گراور سازی = لیتوگرافی»، «روابط عمومی»، «فنون مصاحبه و کسب نظر»، «تاریخچه چاپ و رسانه»، «طرز کار خبرگزاری ها و تاریخچه آنها»، « تهیه و تنظیم خبر برای رادیو ـ تلویزیون»، «ادیت نوار و فیلم و موزیک فاصله» و «هنر و فنون انتخاب مطلب خارجی و ترجمه» که توسط استادان داخلی و خارجی تدریس می شد، حقوق دانان، اقتصاددانان، کارشناسان بهداشت و ... نیز اندرزها و هشدارهای پوشش این نوع مطالب را به صورت تدریس یادآور می شدند با واژه ها و اصطلاحات ویژه. درسی به نام «معلومات عمومی لازم برای روزنامه نگار و روش به دست آوردن اطلاعات لازم از رفرنس ها، امروزه + سرچ انجین ها» هم وجود داشت.
فردی را که برای آشناساختن شاگردان کلاس از دستگاه قضایی و دادن احتیاط ها و تدریس واژه های ویژه انتخاب کرده بودند سناتور ابوالفضل لسانی ـ یک حقوق دان و قبلا مشاور قضایی بود.
وی یاد داد که  چه کسی مورد سوء ظن است ولی مدارک قاضی پسند در دست نیست تا اتهام بر او وارد آید، چه کسی را متهم باید بنویسیم و مجرم کیست. مراحل کار قضایی با اصطلاحات ویژه. طرز کار پلیس به عنوان ضابط دستگاه قضایی و .... وی همچنین اندرز داد که درباره مسائل در دست تحقیق در دادسرا (دادستانی و بازپرسی ها) سراغ قاضی نرویم که مجاز به افشاء تحقیقات در این مرحله نیستند، ولی خودمان می توانیم که در راهروهای دادگستری و خارج از ساختمان با اصحاب دعوا و یا شهود مصاحبه کنیم و یا به محل حادثه و منازل افراد برویم و خودمان تحقیق کنیم و بنویسیم.
لسانی سپس ملی بودن (ارث، ازدواج و ...) موارد قضایی و محلی بودن (تصادف اتومبیل، نزاع و ...) آنهارا بیان کرد و گفت که مثلا در زمینه ازدواج و طلاق هرکس در هرجا که باشد تابع قوانین وطن خود است که بخش ملّی رسیدگی قضایی را تشکیل می دهد و نمی توان اموال یک تبعه خارجه را که در ایران فوت کند برپایه قوانین ایران محاسبه و میان ورّاث قسمت کرد و بالعکس. اگر یک تبعه خارجی در ایران مرتکب چاقوکشی و یا تصادف اتومبیل شود در همین جا محاکمه و طبق قانون محل مجازات می شود که بخش «محلی» رسیدگی قضایی است. چنانچه رسیدگی به یک جرم محلی به دولت متبوع و خارجی مجرم احاله شود به این عمل کاپیتولاسیون گفته می شود و نهایت ضعف حاکمیت ملت را نشان می دهد. 
لسانی آنگاه خواست که هرکس سئوالی دارد بپرسد. همه سئوالات درباره کتاب جنجالی او «طلای سیاه = نفت» بود که به تازگی انتشار یافته بود. او نوشته بود که اگر ایران نفت نداشت «آلمان آسیا» می شد و ....
خلاصه پاسخ های لسانی  در آن جلسه به پرسش ها از این قرار بود:
تا كشورهاي خاور ميانه داراي نفت هستند بدبختند و آنهارا آرام نخواهند گذارد؛ و بهتر بود كه اين منطقه فاقد نفت بود تا همانند قرون قديم و وسطا به پيشرفتهاي فكري، ادبي و علمي نائل مي شد و اروپا را در فنون و صنايع پشت سر مي گذارد. درآمد بادآورده نفت مردم کشورهاي نفتدار را تنبل، ازخود راضی و مفتخور و دراین کشورها، این پول تقریبا مُفت ایجاد مبارزه برسر کسب مقام می کند و صدها مشکل دیگر ازجمله فساد دولتی، اعتیاد، ریا، تملق و تظاهر. 
سناتور لسانی گفت که درآمد حاصل از فروش نفت باید ذخیره شود نه مصرف. زیراکه نفت یک ذخیره تمام شدني است، میراث همگان است. مثل فرش خانه است که نباید آن را فروخت و پولش را خورد و سپس روی زمین نشست. آدم عاقل یک عضو بدن خودرا نمی فروشد که نان بخورد.
لسانی در آن جلسه حرف هایی زد که در 20 سال گذشته و مخصوصا هفت سال اخیر به تحقق پیوسته است. افزایش درآمد ایران از فروش نفت از اکتبر 1973 دگرگونی هایی به وجود آورد و کاهش و به دست انداز افتادن این درآمد از نیمسال 2012 دارد به گونه ای دیگر تاثیر ایجاد می کند.
ابوالفضل لساني مولف كتاب طلاي سياه (نفت)، حقوقدان معروف، اندیشمند و سناتور18 ديماه 1337 (8 ژانويه 1959)  قرباني يك دروغ تلفني شد، سكته كرد و درگذشت.