Pietro Ingrao روزنامه نگار ایتالیایی و سردبیر پیشین روزنامه لیونیتا در سپتامبر 2015 در صد سالگی درگذشت. او یک کمونیست بود و دو فرضیه اصلاحی بر این ایدئولوژی بدست داده بود. او که در دوران موسولینی مخالف عقاید فاشیستی او بود و مبارزه می کرد پس از جنگ جهانی دوم، 9 بار به عضویت پارلمان ایتالیا انتخاب شده بود و یک دوره هم رئیس پارلمان بود و تنها کمونیستی بود که به ریاست پارلمان ایتالیا انتخاب شده بود. او هزاران مقاله و چند کتاب منتشر کرده است.
     پیِترو در یکی از این کتاب ها ضمن انتقاد از به بیراهه افتادن ژورنالیسم، راه و روش تازه ای ارائه داده و در کتاب دیگر، تکامل و تغییر روش تفکّر و خواست نسل های تازه و بعدی را پیش بینی کرده و نوشته است که این نسل ها متنفّر از مافیابازی، هرگونه فساد و نابرابری انسانها هستند و در جستجوی دمکراسی واقعی.
     پیِترو نیز باور داشت که اگر مارکسیسم در یک کشور پیشرفته ـ کشوری دیگر، نَه روسیه به اجرا درآمده بود به آن صورت شکست نمی خورد. روس ها آمادگی تطبیق با مارکسیسم نداشتند ـ دولت وقت آلمان که در جنگ با روسیه بود به لنین و بلشویک ها کمک کرد تا پیروز شوند. اگر سالها پیش از انقلابِ بلشویکی که عمدتا در پایتخت فعال بود، حزبی با چنین مرام در روسیه ایجاد شده بود و توده مردم را با این مسلک آشنا کرده بود، به صورتی که در 1991 دیدیم ـ یکشبه فرو نمی پاشید. برای پایدار ساختن یک ایدئولوژی باید مدیریت خوب و آگاه و وفادار به آن عقیده برای اداره امور جامعه انتخاب شود که در روسیه چنین نشد و هرکس کوشید که از نردبان حزب حاکم بالا برود.