اواخر اَمُرداد 1340 (آگوست 1961) بود و علی امینی نخست وزیر و دست رسانه ها در نوشتنِ خبر و نظر بازتر از گذشته. مدیریت خبرگزاری پارس ـ تنها خبرگزاری وقت ـ تصمیم گرفت که همراه جماعت شود و اخبار حوادث شهری و آن دسته از این اخبار را که ضعف های عمومی ـ فرهنگی را نشان ندهد پوشش دهد، ولی خبرنگاران وقت این خبرگزاری که تا آن زمان عمدتا اخبار دولتی، سخنرانی ها و مصاحبه های مقامات، تصمیمات و اقدامات را تهیه و تنظیم می کردند، آشنایی چندان با تهیه اخبار حوادث ازجمله قتل، خودکشی، کتک کاری، دزدی، کلاهبرداری و ... را نداشتند و در آنان علاقه مندی به این کار هم دیده نمی شد. سرانجام قرار شد که سه جلسه درس و پنج روز تمرین (کارآموزیِ عملی) اختصاص به چگونگی تهیه و تنظیم اخبار حوادث داده شود و از دبیران میزهای حوادث در کیهان و اطلاعات و خبرنگاران مربوط دعوت به عمل آید تا در دو جلسه اول حضوریابند و تجربه های خود را و منابع این دسته از اخبار و طرز پوشش آنهارا بیان دارند و برای جلسه سوم، از دو روزنامه نگار آمریکایی و انگلیسی که به ایران آمده بودند دعوت شود تا تجربه ها و دیده های خودرا به صورت تدریس بگویند.
    من در آن زمان، در روزنامه اطلاعات حادثه نگار و در خبرگزاری پارس (ایرنا) یکی از دبیران اخبار بین الملل ویژه تنظیم برای رادیو سراسری بودم و نیاز به شرکت در جلسات یادگیری تهیه اخبار حوادث شهری را نداشتم. اما، علاقه مند شدم که در جلسه سوم بویژه برای شنیدن اظهارات روزنامه نگار آمریکایی که در یک روزنامه چاپ نیویورک، کار مشخّص داشت و برای یک تلویزیون محلی آمریکا هم گزارش تهیه می کرد شرکت کنم.
    این روزنامه نگار آمریکایی که نامش را به دلیل سختی تلفظ و تردید به درستی درک آن و انتخاب حروف اسم یادداشت نکردم و به نظر می رسید که 50 ساله باشد، اظهارات خودرا از تاریخچه تهیه و انتشار اخبار حوادث شهری شروع کرد و گفت که حادثه نویسی در آمریکا تا سپتامبر 1836 امری عادی نبود و روزنامه نگاران برایش اهمیت چندان قائل نبودند و علت آن، شاید سختی تهیه این نوع خبر بود و اعتراض احتمالی و شکایت قضایی اصحاب حادثه.
    دهم اپریل 1836 (187 سال پیش در فصل بهار) بود که صاحب یک براثِل (فاحشه خانه) در نیویورک، یکی از زنانی را که در آنجا کار می کرد (تَن فروش)، در اطاقش مُرده یافت و طبق معمول، جریان را به پلیس شهر اطلاع داد. «جیمز گوردون بنِت» ناشر و سردبیر روزنامه نیویورک هرالد پس از اطلاع از قضیه، شخصا به تهیه خبر مربوط پرداخت. پزشکی قانونی علت مرگ را جراحت وارده به سر، با شیئی کارد مانند (دشنه) و در خواب تشخیص داد زیراکه اثری از مقاومت مقتوله مشاهده نشده بود. زنی دیگر از ساکنان خانه گفته بود که مرد جوانی مشتری دائمی مقتوله بود و مشخصات اورا به پلیس داده بود.
    مقتوله یک زن 22 ساله و 5 ماهه از مردم اِستِیت مِین بود که از چند سال پیش، نخست در استیتِ خود و سپس ماساچوستس و سرانجام در نیویورک تَن فروشی می کرد.
    جیمز گوردون تمامی صفحه اول روزنامه خودرا به خبر این قتل اختصاص داد. این نخستین بار بود که یک روزنامه چنین ابتکاری به خرج داده بود و آن روز، تقاضا برای خرید این روزنامه نزدیک به ده برابر و در نتیجه تجدید چاپ شد و جیمز در روزهای بعد قضیه را دنبال کرد و به تحقیق درباره مقتوله و مشتری او که مورد سوء ظن بود و ریچارد رابینسون نام داشت ادامه داد و مطالب به دست آمده را هر روز منتشر می ساخت و مخاطبان را به دنبال قضیه می کشاند. برپایه شرحی که از قیافه مقتوله داده بودند، وی از یک نقاش خواست که تصویر اورا ترسیم کند و درج کرد. در آن زمان، هنوز دوربینِ گرفتن عکس وجود نداشت.
    جیمز ضمن تحقیقات خود و دنبال کردن قضیه به این نتیجه رسیده بود که آن زن که پس از ورود به براثِل نام «هلن جووِت
    » برای خود انتخاب کرده بود، که در حقیقت «دورکاس» نام داشت. وی در نوجوانی مادرش را از دست داده بود و پدرش الکلی بود و بی اعتناء به او. این زن از 14 سالگی در منازل شهر «بِی بِی سیتینگ = بچه نگهداری» و کُلفتی می کرد. در یکی از این خانه ها کتابی درباره زنان تَن فروش در یونان و کشورهای حوزه دریای مدیترانه به دست آورد و مطالعه کرد و ذهن اورا تغییر داد و پس از اینکه مورد تجاوز یک آشنای خود قرار گرفت به تدریج وارد دنیای تَن فروشی شد و از استیت زادگاه به شهر بوستون و از آنجا به نیویورک نقل مکان کرد و وارد یک براثِل شد و ....
    جیمز ضمن خبرهایی که در باره این جنایت می نوشت ثابت کرد که چارلز ـ فرد مورد سوء ظن، قاتل جووت نبوده است. برپایه همین نوشتهِ جیمز، به رغم پافشاری دادستان، هیأت منصفه دادگاه، چارلز را بی گناه تشخیص داد که آزاد شد و در زندگانی خود به پیشرفت و شهرت نائل آمد.
    از آن پس و تا کنون، شیوه کار جیمز گوردون شده است الگوی تهیه اخبار حوادث و جنایی. جیمز چگونگی کار خودرا در کتابچه ای منتشر ساخته که سرمشق شده است و حادثه نگاران مطبوعات به همانگونه قضایا را دنبال و شخصا تحقیق می کنند. اطلاعیه های پلیس فقط سرنخ به آنان می دهد. همچنین اخباری را که جیمز درباره قتل هلن جووت نوشته است زمینه چند داستان و فیلم نامه شده است که این، نیز سرآغاز داستان نویس شدن حادثه نگاران بوده است.
    این روزنامه نگار آمریکایی سپس به معرفی جیمز گوردون بنِت پرداخت و گفت که او یک اسکاتلندی مهاجر به آمریکای شمالی بود که در اینجا پس از مدتی تدریس، ترجمه مطالب از زبان اسپانیایی برای مطبوعات آمریکا و نیز کار تصحیح (پروف ریدینگ)، به انتشار نیویورک هرالد دست زد و موفق شد. او 76 سال عُمر کرد و در ژوئن 1872 درگذشت.